باشند ، زن مكلف است كه در حين آميزش با عشاق خود از داروی ضد آبستنی‏
استفاده كند و مانع پيدايش فرزند او گردد ، ولی هر گاه تصميم گرفت كه‏
صاحب فرزند گردد الزاما بايد از همسر قانونی خود استفاده كند .
" كمونيسم جنسی " تنها از آن نظر قابل عمل نيست كه رابطه نسلی را
ميان پدران و فرزندان قطع می‏كند ، بشر از اعتماد نسلی نمی‏تواند صرف نظر
كند ، هر پدری می‏خواهد فرزند خود را بشناسد و هر فرزندی می‏خواهد بداند از
كدام پدر پيدا شده است .
فلسفه ازدواج و انتخاب همسر قانونی همين است و بس ، اختصاص جنسی را
به همين اندازه بايد محدود كرد ، و با تأمين رابطه نسلی به وسيله فوق‏
موجبی برای تحديد بيشتر وجود ندارد .
برتراند راسل می‏گويد : " جلوگيری وسائل ( وسائل ضد آبستنی ) توليد نسل‏
را ارادی كرده و آنرا از صورت يك نتيجه اجتناب ناپذير روابط بيولوژيك‏
( توليد قهری فرزند در اثر آميزش ) بيرون آورده است . به دلائل متعدد
اقتصادی كه در فصول پيش شرح داديم ، محتملا پدر برای تربيت و اعاشه‏
اطفال كمتر اهميت خواهد داشت ، بنابراين دليلی نيست كه مادری برای‏
پدری اطفال خود همان

مردی را انتخاب كند كه خاطرش را برای عاشقی و رفاقت می‏خواهد .
" مادر " آينده ممكن است شانه از زير اين تعهد خالی كند بدون آنكه‏
لطمه‏ای بسعادت او وارد شود . برای مردان ، انتخاب مادر اطفال خود از
اين هم آسان‏تر و ساده‏تر خو اهد بود . كسانی كه مانند من معتقدند كه روابط
جنسی فقط هنگامی مسئله اجتماعی و ( قابل تجديد ) محسوب می‏شود كه طفلی به‏
وجود آيد بايد مثل من اين دو نتيجه را بگيرند : اولا عشق بدون بچه آزاد
است ( و ثانيا ) ايجاد اطفال بايد تحت مقرراتی شديدتر از آنچه امروز
هست قرار گيرد " ( 1 ) .
" راسل " بعدا به حل يك مشكل اجتماعی ديگر نيز می‏پردازد و آن مشكل‏
بهبود نژاد بشر است . می‏گويد وقتی روابط جنسی بر اين اساس قرار گرفت ،
اجتماع می‏تواند فقط به زنان و مردان معينی كه از لحاظ شخصی و ارثی واجد
شرايطی باشند اجازه توليد نسل بدهد ، آن زنی كه پروانه توليد نسل دارد از
مردانی كه از لحاظ ارثی ارجح شناخته شوند برای تخم گيری و توليد نسل‏
استفاده می‏كند ، در حالی كه مردان ديگری كه عپدری محروم خواهند بود ( 1 ) .
راسل كم كم به گفته‏ها و پيشنهادهای خود جنبه اخلاقی نيز می‏دهد و به‏
اندرز و موعظه می‏پردازد ، چون معتقد است يكی از ريشه‏های اخلاق جنسی كهن‏
حسادت است ، مردان و زنان را به ترك حسادت توصيه می‏كند ، می‏گويد : "
در طريقی كه من پيشنهاد می‏كنم راست است كه زوجين را از وفاداری نسبت‏
به يكديگر مبری می‏دارم ، اما در عوض تكليف دشوار منكوب كردن حسادت را
به عهده‏شان می‏گذارم ، يك زندگی هشيارانه بدون تسلط بر نفس غير ممكن‏
است ، در اين صورت بهتر است يك احساس شديد و مزاحم را چون حسادت‏
تحت انتظام درآوريم و نگذاريم مانع نمو عمومی احساسات عاشقانه بشود ،
اشتباه اخلاق قديمی در آن نيست كه كف نفس را توجيه می‏كند بلكه در آن‏
است كه در مورد استعمال آن اشتباه می‏نمايد " ( مقصود راسل اين است كه‏
قدما از لحاظ اخلاقی به كف نفس توصيه می‏كردند ، من نيز به كف نفس‏
توصيه می‏كنم ، اما نظر قدما در كف نفس بر اين بود كه غريزه جنسی محدود
گردد و نظر من به اين است كه جلو حسادت در امر جنسی كه نامش را شاق خوبی خواهند بود از حق‏

غيرت گذاشته‏اند گرفته شود مردان آنگاه كه با عشقبازيهای همسران خود
مواجه می‏شوند و احساس ناراحتی می‏كنند بايد كف نفس و اغماض كنند ،
مزاحم آنها نشوند بلكه از آن مرد بيگانه كه همسر محبوب آنها را خوشحال و
مسرور كرده‏اند شكرگذار باشند ) .
هم او می‏گويد : " ايجاد فرزندان بايد فقط در ازدواج صورت گيرد و
روابط بيرون از ازدواج به وسائل مختلف خنثی گردد ، و شوهران هم نسبت به‏
عشاق همانقدر غمض عين داشته باشند كه شرقيان نسبت به غلامان خنثی (
مقصود غلامان اخته و خواجه سرايان است ) داشتند ، اشكال اساسی اين طريق ،
اطمينان اندكی است كه به وسائل ضد آبستنی از يك طرف و صميميت زنان از
طرف ديگر ( كه از عشاق خود باردار نشوند و به ريش شوهر نبندند ) می‏توان‏
داشت اما اين اشكال با مرور زمان كاهش خواهد يافت " .
رفورم و اصلاح ! به همين جا خاتمه پيدا نمی‏كند ، موضوعات ديگری نظير
ستر عورت ، ممنوعيت ازدواج با محارم ، نشر صور قبيحه ، استمناء ، تمايل‏
به هم جنس ، سقط جنين ، آميزش در ايام عادت و امثال اينها نيز مورد
بحث قرار می‏گيرد . بعضی از اين موضوعات از قبيل لزوم ستر عورت و منع‏
نشر صور باصطلاح قبيحه صريحا مورد انتقاد

قرار گرفته و بعضی ديگر از قبيل استمناء از حوزه اخلاق خارج دانسته شده‏
است و در قلمرو طب بشمار آمده است ، احيانا از نظر طبی اگر غير مجاز
شناخته می‏شود كسی كه بسلامت خود علاقمند است آنرا ترك می‏كند ، به هر حال‏
نمی‏تواند ممنوعيت اخلاقی داشته باشد !
اكنون نوبت آن است كه ما اصول اساسی و اركان اصلی اين سيستم اخلاقی را
كه قبلا بيان كرديم دقيقا بررسی كنيم ، سپس فلسفه اخلاق جنسی اسلامی را كه‏
با اخلاق جنسی قديم و جديد غرب مغاير است توضيح دهيم ، تا يك بار ديگر
روشن شود يگانه مكتبی كه صلاحيت رهبری بشر را دارد اسلام است ، و هم روشن‏
شود كه كار غرب در فلسفه اجتماعی به هذيان و پريشانگوئی رسيده است ،
وقت آن است كه غرب مانند همه زمانهای ديگر ، با همه تقدمی كه در علوم‏
و صنايع دارد ، فلسفه زندگی را از شرق بياموزد .

اخلاق جنسی ( 3 )

در قسمت گذشته از اين بحث اصول اخلاق باصطلاح نوين جنسی تشريح شد ،

اكنون نوبت آن است كه اصول و پايه‏هائی كه اين مكتب بر روی آنها بنا

شده است ارزيابی نمائيم .

آن اصول عبارت است از :

1 - آزادی هر فردی مطلقا محترم است و بايد محفوظ بماند ، مگر آنجا كه‏

مزاحم آزادی ديگران باشد ، بعبارت ديگر : آزادی را جز آزادی نمی‏تواند

محدود كند .

2 - سعادت بشر در گرو پرورش استعدادهائی است كه در نهاد دارد ،

خودپرستيها و ناراحتيهای روحی ، ناشی از آشفتگی غرائز ، و بالاخص غريزه‏

جنسی است ، و آشفتگی غرائز از عدم ارضاء

و اشباع آنها ناشی می‏گردد .
3 - آتش ميل و رغبت بشر ، در اثر منع و محدوديت ، فزونی می‏گيرد ، و
مشتعل‏تر می‏گردد و در اثر ارضاء و اشباع كاهش می‏يابد و آرام می‏گيرد ،
برای انصراف بشر از توجه دائم به امور جنسی و جلوگيری از عوارض ناشی از
آن ، راه صحيح اين است كه هر گونه قيد و ممنوعيتی را در اين راه از جلو
پايش برداريم چنانكه ملاحظه می‏شود ، اصل اول از اصول بالا ، فلسفی و اصل‏
دوم تربيتی و اصل سوم روانی است .
اين سه اصل را ما از مجموع گفته‏ها و نظرات طرفداران اين سيستم اخلاقی‏
استنباط می‏كنيم و الا هيچكدام از آنان به اين ترتيب و تفصيل اصول سيستم‏
اخلاقی خود را بيان نكرده‏اند .

اصل آزادی

طرفداران اين سيستم اخلاقی از آن جهت به اين اصل كه تكيه‏گاه و اساس‏
اصلی حقوق فردی بشمار رفته ، تكيه كرده‏اند كه به گمان آنها اين سلسله‏
مسائل فاقد جنبه اجتماعی می‏باشد زيرا به عقيده آنها آزادی جنسی يك فرد
به حقوق ديگران ضربه نمی‏زند ، فقط آنجا كه پای فرزند و اطمينان پدری و
فرزندی به ميان می‏آيد ، حق شوهر پيدا می‏شود و لازم می‏گردد كه زن از باردار شدن از غير شوهر قانونی‏
خود ، خودداری كند ، و تا زمانی كه وسائل ضد آبستنی در كار نبود لازم بود
برای صيانت اين حق مرد ، زن عفاف و تقوا را رعايت كند تا نسبت به‏
شوهر خود وفادار بماند فعلا با وسائل موجود چنين ضرورتی در كار نيست .
عليهذا در اينجا درباره دو قسمت بايد تحقيق شود : يكی اينكه آزادی را
جز آزادی ديگران و لزوم رعايت آنها نمی‏تواند محدود كند ، ديگر اينكه‏
روابط جنسی از ناحيه اطمينان پدر و فرزندی ، با اجتماع و زندگی عمومی و
حقوق اجتماعی ارتباط ندارد . اما قسمت اول بايد ببينيم آن چيزی كه آزادی‏
را باصطلاح حق مسلم بشر قرار می‏دهد چيست ؟ بر خلاف تصور بسياری از فلاسفه‏
غرب آن چيزی كه مبنا و اساس حق و آزادی و لزوم رعايت و احترام آن‏
می‏گردد ميل و هوی و اراده فرد نيست ، بلكه استعدادی است كه آفرينش‏
برای سير مدارج ترقی و تكامل به وی داده است ، اراده بشر تا آنجا محترم‏
است كه با استعدادهای عالی و مقدسی كه در نهاد بشر است هماهنگ باشد و
او را در ميبلا ترقی و تعالی بكشاند ، اما آنجا كه بشر را به سوی فنا و
نيستی سوق می‏دهد و استعدادهای نهانی

را به هدر می‏دهد احترامی نمی‏تواند داشته باشد ، ما در آينده انشاءالله‏
مستقلا و به طور تفصيل تحت عنوان انسان و آزادی مسئله آزادی را طرح‏
خواهيم كرد ، اينجا همين قدر يادآوری می‏كنيم كه بسيار اشتباه است اگر
خيال كنيم معنی اينكه انسان آزاد آفريده شده اين است كه : به او ميل و
خواست و اراده داده شده است ، و اين ميل بايد محترم شناخته شود مگر
آنجا كه با ميل‏ها و خواستهای ديگران مواجه و معارض شود و آزادی ميل‏های‏
ديگران را به خطر اندازد ، ما ثابت می‏كنيم كه علاوه بر آزاديها و حقوق‏
ديگران ، مصالح عاليه خود فرد نيز می‏تواند آزادی او را محدود كند .
بزرگترين تيشه‏ای كه به ريشه اخلاق زده شده به نام آزادی و از راه همين‏
تفسير غلطی است كه از آزادی شده است !
وقتی كه از آقای " راسل " سؤال می‏شود آيا خود را به هيچ يك از
سيستمهای اخلاقی مقيد می‏دانيد ؟ جواب می‏دهد : آری ، ولی جدا ساختن اخلاق‏
از سياست كار دشواری است ، به عقيده من علم اخلاق بايستی بدين طريق عرضه‏
شود : فرض كنيد زيدی بخواهد فلان عمل را كه برای خودش مفيد بوده و در
عين حال به همسايگانش زيان می‏رساند انجام دهد ، اگر زيد بدين طريق برای‏
همسايگان خود ايجاد

مزاحمت كند آنان گرد هم جمع شده و خواهند گفت : " ما به هيچ وجه موافق‏
نيستيم بايد كاری كرد كه او سوء استفاده نكند " بنابراين ملاحظه می‏شود كه‏
كار ما به يك امر جنائی مختوم می‏گردد و اين قضيه كاملا منطقی و عقلانی‏
است ، روش اخلاقی من عبارت از ايجاد هماهنگی بين منافع عمومی و خصوصی‏
افراد اجتماع می‏باشد ( 1 ) .
اين روش اخلاقی از لحاظ عملی بودن كمتر از مدينه فاضله افلاطون نيست ،
آقای راسل در اخلاق ، مقدساتی را به رسميت نمی شناسد ، معانی و مفاهيمی‏
كه انسان آنها را برتر از منافع مادی شخص خود بداند و به خاطر آنها ميل‏
و خواست و اراده خود را محدود كند سراغ ندارد ، اخلاقی را كه مبتنی بر
چنين معانی و مفاهيم باشد اخلاق " تابو " می‏خواند ، يگانه چيزی را كه‏
مقدس می‏شمارد آزادی خواست و اراده و ميل است ، آزادی اراده و ميل را
فقط با مواجه شدن با ميل و اراده ديگران در جهت مقابل ، قابل تحديد
می‏داند ، آنگاه گرفتار اين بست می‏شود كه در اين صورت چه قدرتی می‏تواند
آزادی شخص را محدود كند و او را در مقابل

آزاديهای ديگران وادار به تسليم و احترام نمايد . می‏گويد : قدرت منع و
جلوگيری ديگران ، می‏گويد : من كه به خاطر منافع خودم می‏خواهم منافع‏
ديگران را به خطر اندازم آنها به خاطر منافع خودشان با يكديگر اتفاق‏
خواهند كرد و جلو مرا خواهند گرفت و من ناچار تسليم خواهم شد و اجبارا
منافع خصوصی خود را با منافع عمومی هماهنگ خواهم كرد .
آقای راسل می‏خواهد با اين بيان منافع خصوصی را حافظ و نگهدار حقوق‏
عمومی معرفی كند ، همين‏جا است كه عقيم بودن فلسفه اخلاقی او روشن می‏گردد.
بديهی است اگر فرض كنيم هميشه افراد اجتماع يا گروههای اجتماعی دارای‏
قدرت و هميشه افراد و گروهها ، آماده اتفاق و اتحاد عليه متجاوز می‏باشند
و هميشه يك فرد كه دارای قدرت كمتری است تصميم می‏گيرد عليه منافع‏
اكثريت گام بردارد ، البته در اين صورت فرضيه آقای راسل درست از آب‏
در خواهد آمد . اما آيا هميشه افراد و گروهها دارای قدرت مساوی هستند ؟
آيا هميشه كسانی كه مورد تجاوز قرار می‏گيرند آماده اتفاق و اتحادند ؟ آيا
هميشه فرد عليه منافع اكثريت تصميم می‏گيرد ؟ متجاوز تا به زور و

قدرت خود اعتماد نداشته باشد دست به تجاوز نمی زند .
اخلاقی كه آقای راسل پيشنهاد می‏كند قادر است تنها به ضعيفان توصيه كند
كه از زور نيرومندان بترسند و به حقوق آنها تجاوز نكنند اما قادر نيست‏
زورمندانی را كه عليه ناتوانان اتفاق می‏كنند و اطمينان دارند كه می‏توانند
اعتراض آنان را با قوه قهريه پاسخ دهند به ترك تجاوز توصيه كند چونكه‏
طبق اين فلسفه عمل آنها ضد اخلاقی نيست . زيرا آنها ضرورتی نمی‏بينند كه‏
منافع خصوصی خود را با منافع عمومی هماهنگ كنند . اين فلسفه اخلاقی‏
بهترين توجيه كننده حق زورگوئی و ديكتاتوری است ، عجب اين است كه آقای‏
راسل شعار خود را در همه عمر آزاديخواهی و حمايت از حقوق ناتوانان قرار
داده است اما فلسفه‏ای كه برای اخلاق ساخته است پايه‏های ديكتاتوری را
استحكام می‏بخشد . در فلاسفه غرب از اين نمونه‏ها باز هم هست كه فيلسوفی‏
فلسفه‏اش يك جور حكم ميكند و شعار زندگيش طور ديگر .
اما قسمت دوم : اين قسمت مربوط به اين است كه ازدواج و تشكيل اجتماع‏
خانوادگی تا چه حد جنبه فردی و خصوصی دارد و تا چه حد جنبه عمومی و
اجتماعی ؟ بدون شك در ازدواج ، تمتع

شخصی و مسرت فردی وجود دارد ، انگيزه افراد در انتخاب همسر بهره‏مند شدن‏
از مسرت و لذت بيشتر زندگی است ، اكنون بايد ببينيم آيا از آن نظر كه‏
دو فرد بنام زن و شوهر می‏خواهند زندگی مشترك و مقرون به خوشی و مسرتی‏
تشكيل دهند و از شيرينی‏های زندگی بهره‏مند گردند ، بهتر و عاقلانه‏تر اين‏
است كه كانون خانوادگی را كانون خوشيها و كاميابيهای جنسی قرار دهند و
حداكثر مساعی خود را برای لذت بخش نمودن اين كانون صرف كنند و اما
اجتماع بيرون ، اجتماع بزرگ محيط كار و فعاليت و برخوردهای ديگر باشد ،
يا بهتر اين است كه لذائذ و كاميابيهای جنسی از محيط خانوادگی به اجتماع‏
بزرگ كشيده شود ، كوچه و خيابان و مغازه‏ها و محيط های اداری و باشگاهها
و تفريحگاههای عمومی همه جا آماده انواع كاميابيهای جنسی نظری و لمسی و
غيره بوده باشد ؟
اسلام طريق اول را توصيه كرده است ، اسلام اصرار فراوانی دارد كه محيط
خانوادگی آمادگی كامل برای كاميابی زن و شوهر از يكديگر داشته باشد ، زن‏
يا مردی كه از اين نظر كوتاهی كند مورد نكوهش صريح اسلام قرار گرفته است‏
، اسلام اصرار فراوانی به خرج داده كه محيط اجتماع بزرگ ، محيط كار و عمل‏
و فعاليت

بوده و از هر نوع كاميابی جنسی در آن محيط خودداری شود ، فلسفه تحريم نظر
بازی و تمتعات جنسی از غير همسر قانونی ، و هم فلسفه حرمت خودآرائی و
تبرج زن برای بيگانه همين است .
كشورهای غربی كه اما اكنون كوركورانه از آنها پيروی می‏كنيم راه دوم را
انتخاب كرده‏اند . كشورهای غربی در انتقال دادن كاميابيهای جنسی از كانون‏
خانوادگی به محيط اجتماعی بيداد كرده‏اند و جريمه‏اش را هم می‏دهند ، فرياد
متفكرينشان بلند است ، آنها وقتی كه می‏بينند برخی كشورهای كمونيستی جلو
اين كارها را گرفته و مانع هدر دادن نيروهای جوانان در اجتماع شده‏اند ،
به چشم غبطه به آنها می‏نگرند .
اگر زندگی و خوشی و مسرت در زندگی را مساوی با اعمال شهوت بدانيم و
چنين فرض كنيم كه هر كس بيشتر می‏خورد و می‏خوابد و عمل آميزش انجام‏
می‏دهد او از مسرت و خوشی بيشتری بهره‏مند است و به عبارت ديگر اگر
استعدادهای بهجت‏زای انسانی و موجبات ناراحتيهای او را محدود بدانيم به‏
آنچه حيوانات دارند ، البته انتقال كاميابيهای جنسی از كانون خانوادگی‏
به اجتماع بزرگ لذت و مسرت بيشتری خواهد داشت .

اما اگر بتوانيم تصور كنيم كه اتحاد روح زن و شوهر و عواطف صميمانه‏ای‏
كه احيانا تا آخرين روزهای پيری كه غريزه جنسی فعاليتی ندارد باقی است ،
برای زندگی ارزش بيشتر و بالاتری دارد ، اگر بتوانيم تصور كنيم كه لذتی‏
كه از يك مرد از مصاحبت همسر مشروع و وفادارش با لذتی كه يك مرد از
مصاحبت يك زن هر جائی می‏برد تفاوت دارد كوچكترين ترديدی در اين جهت‏
نخواهيم كرد كه به خاطر بهره‏مند شدن از مسرت بيشتر و آرامش بيشتر ، لازم‏
است عواطف جنسی افراد را محدود به همسر قانونی كرده است و محيط و
كانون خانوادگی به اين كار و اجتماع بزرگ را به كار و فعاليت اختصاص‏
دهيم .
مطلب مهمتر جنبه‏های اجتماعی مسئله ازدواج است ، تنها برای اين نيست‏
كه زن و مرد از مصاحبت يكديگر لذت بيشتری ببرند ، ازدواج و تشكيل كانون‏
خانوادگی ايجاد كانون پذيرائی نسل آينده است ، سعادت نسلهای آينده‏
بستگی كامل دارد به وضع اجتماع خانوادگی . دست توانای خلقت برای ايجاد
و بقاء و تربيت نسلهای آينده علائق نيرومند زن و شوهری را از يك طرف و
علائق پدر و فرزندی را از طرف ديگر به وجود آورده است .

عواطف اجتماعی و انسانی ، در محيط زندگی رشد می‏كنند ، روح كودك را
حرارت محيط فطری و طبيعی چند صد درجه پدر و مادر نرم و ملايم می‏كند .
ما وقتی كه می‏خواهيم عواطف دو نفر را نسبت به يكديگر تحريك كنيم ،
می‏گوئيم افراد يك ملت برادر يكديگرند ، يا می‏گوئيم افراد بشر همه برادر
يكديگر و عضو يك خانواده هستند ، قرآن كريم عواطف پاك ايمانی مؤمنين‏
را به عواطف برادری تشبيه می‏كند : " انما المؤمنون اخوه "، عواطف‏
برادری تنها از خويشاوندی و هم خونی پيدا نمی‏شود ، عمده اين است كه دو
برادر در يك كانون محبت بزرگ می‏شوند ، راستی اگر عواطف برادری كه‏
ناشی از كانون با صفا و پر مهر خانوادگی است از ميان برود ، آيا افراد
اجتماع می‏توانند كوچكترين عواطفی نسبت به يكديگر داشته باشند ؟
می‏گويند در اروپا تا حدود زيادی عدالت هست اما عواطف بسيار كم است‏
، حتی در ميان برادران و پدران و فرزندان عواطف كمی مشاهده می‏شود . بر
خلاف مردم مشرق زمين .
چرا ؟ برای اينكه اين گونه عواطف در كانونهای با صفا و صميمی و پر مهر
خانوادگی رشد می‏كند ، اما در اروپا چنين صفا و

صميميت و وحدت و يگانگی ميان زنان و شوهران وجود ندارد . چرا اين‏
يگانگی كه معمولا در مشرق زمين ميان زنان و شوهران وجود دارد ، در آنجا
وجود ندارد ؟ برای اينكه در آنجا عواطف جنسی زن و مرد به يكديگر اختصاص‏
ندارد ، هر كدام به طور نامحدود می‏توانند لااقل از تمتعات نظری و لمسی در
اجتماع بزرگ بهره‏مند شوند .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: